O czym dzisiaj marzą zwierzęta

Maggie jest pomysłowym wombatem, a Bradley to miłość jej życia i najlepszy przyjaciel, który zaginął jakiś czas temu w tajemniczych okolicznościach. Zaniepokojona, ale i pełna nadziei Maggie nie ustaje w poszukiwaniach ukochanego. Pewnego dnia natyka się na nietypową sytuację i przypadkiem ratuje z opresji innego futrzaka - niepozornego Ptysia.

Tak zaczyna się ich przyjaźń oraz nieoczekiwana kariera Maggie jako superbohaterki, która - nie do końca wierząc w swoje możliwości - początkowo niezbyt chętnie zamienia piżamę na kostium, zakłada maskę i rusza w miasto. Na swojej drodze spotka Supernielota, który również patroluje ulice wypatrując złoczyńców oraz podejrzanie przemiłą koalę dbającą o kariery superbohaterów. Dzięki nowej roli, Maggie wpada także na trop prowadzący do rozwiązania zagadki zaginięcia jej ukochanego oraz ratuje z opresji wiele zwierzaków będących w potrzebie. Najwyższy czas, aby przekonać się, że prawdziwi bohaterowie to nie ich kostiumy ani maski, tylko odwaga, wiara w siebie i dobre serce - a tego wszystkiego Maggie ma pod dostatkiem!

Moje życie to cyrk

Jak to jest mieszkać w przyczepie, bez przerwy podróżować i dorastać u boku wiecznego lekkoducha? Poznajcie Laurę - bystrą trzynastolatkę, której życie dalekie jest od zwyczajnego.

W końcu jej tato to zawodowy klown, który nie uznaje nudy i powagi. Dlatego codzienność Laury bywa przewrotna i bardzo nieprzewidywalna. Posiadanie wyluzowanego rodzica z pewnością ma wiele plusów, jednak dziewczynce nie zawsze jest do śmiechu. Czasem zwyczajnie chciałaby żyć tak, jak jej rówieśnicy. Mieszkać w jednym miejscu, pomidora kroić w plasterki, a cyrkowe sztuczki zamienić na książki. Kiedy postanawia postawić na swoim i zdawać do prywatnej szkoły, musi nie tylko nadrobić zaległy materiał i zająć się nauką, ale przede wszystkim przekonać do tego pomysłu tatę. Tylko jak to zrobić, skoro od zawsze kojarzy on edukację i stabilność z nudą? „Moje życie to cyrk” z humorem i urokiem opowiada o tym, że w życiu - tak jak na scenie - mamy rozpisane różne kwestie, a czasem najtrudniejszą sztuczką jest połączyć z pozoru odległe od siebie światy i marzenia.

Czy wiesz, że…

film inspirowany jest wątkami z życia reżyserki, Miryam Bouchard?

Koniec świata czyli Kogel Mogel 4

Miłość Agnieszki i Marcina rozkwita, podobnie jak Kasi i profesora Wolańskiego. Babcia Solska marzy już tylko o ślubie jedynego wnusia… Jednak na drodze do szczęścia młodego Zawady staje Bożenka. Wolańska postanawia radykalnie odmienić swoje życie i zamiast na seks, tym razem stawia na celibat. Spokój Piotrusia i Marlenki burzy nieoczekiwana wizyta... A kiedy wszyscy bohaterowie spotkają się w jednym miejscu nastąpi tytułowy koniec świata...

Benedetta

Koniec XVII wieku to czas, gdy ludność w Europie dziesiątkowana była przez szalejącą epidemię. Zamożna rodzina młodej Benedetty Carlini, ujawniającej niespotykane talenty od najwcześniejszych lat, postanawia zawierzyć córkę Bogu. Trafia ona pod skrzydła siostry przeoryszy jednego z toskańskich klasztorów. Dziewczynka szybko wywołuje w nowym miejscu poruszenie, gdy podczas modlitwy w niewytłumaczalny sposób upada na nią figura Matki Boskiej.
Po osiemnastu latach rola Benedetty (Virginie Efira) w klasztorze jest już zupełnie inna. Kobieta, regularnie doświadczająca mistycznych wizji, zaczyna być świadoma swojej siły i wpływu, jaki ma na otoczenie. Z jednej strony rywalizuje o władzę ze swoją przełożoną (Charlotte Rampling), z drugiej wdaje się w płomienny romans. Obiektem westchnień bohaterki jest pochodząca z nizin społecznych Bartolomea (Daphné Patakia), która w klasztorze znalazła bezpieczną przystań. Rosnące wpływy Benedetty przysparzają jej również wrogów, i to na samych szczytach religijnej hierarchii.

Po Nagim instynkcie (1992), Showgirls (1995) czy Elle (2016) holenderski reżyser Paul Verhoeven po raz kolejny udowadnia, że jest specjalistą nie tylko od filmowego gatunku, ale i kontrowersji. Tym razem odważnie łączy historyczną, pełną politycznych podtekstów opowieść z erotycznym thrillerem i kinem feministycznym. Umiejętnie posługuje się estetyką kiczu, satyrą, tworząc jeden z najodważniejszych filmów roku.